گوی شیشه ای

گاهی چشم ها رو  می بندند و دهان رو باز میکنند

حتی فرق دعا و نفرین و هم نمی دانند

آدما شوخی شوخی دل می شکنند

اما دل ها جدی جدی می شکنند

گاهی هم جدی جدی دل می شکنند

دل ها هم جدی جدی می شکنند

اما این قصه هر روز منه فرقی نداره جدی یا شوخی

همسر شهید
کمیل! فصلی گذشت و قصه ی ما برملا نبود
زخم عمیق سینه ی ما را دوا نبود
یادش بخیر ای همسفر نیمه راه من
قلبم شکست اما شکستنش را صدا نبود
من ماندم و چشم انتظاری من تا ابد
ایام با تو این همه پر ماجرا نبود
من ماندم و داغ جدایی و پرواز سرخ تو
با که بگویم غمم یکی دوتا نبود
آخر خداحافظ ای تمام آرزوی من
رفتی ولی این همه درد سهم ما نبود
دیگر بس است خداحافظ ای یار نیمه راه
قصه ما که سخت تر از کرب و بلا نبود...

ای همراه وپناه من به هنگام غربت

غریب افتاده ایم دراین جهان ودوریم ازآن وطنی که توبرایمان تدارک دیده ای.

دراین گذرگاههای خوف انگیزتارسیدن به آن موطن عزیز،رهایمان مکن.

آنچه وحشت انگیزاست نداشتن توست واحساس نکردن حضورتوست.

حیاتمان راهرگزازحضورمأنوست خالی مکن.